Bally

Door Joyce

Mijn man en ik houden van Pakistaans eten.

Voordat Mercedes doodging, haalden we vaak vrolijke curry-in-bakjes bij de vriendelijke man van het Pakistaanse eettentje op de hoek. Meneer Bally informeerde dan altijd uitgebreid hoe het met ons ging. Nadat Mercedes was gestorven, haalden wij geen eten meer. We hadden geen honger en we vonden het te moeilijk om meneer Bally nog onder ogen te komen.

Angst dat hij zou vragen hoe het nu met ons ging.

En dat wij dan moesten antwoorden dat onze dochter dood was gegaan. En dat we die lieve oude man daar dan mee in verlegenheid zouden brengen. Hij kende ons immers als vrolijke mensen.

(Tja, de emotionele belevingswereld van rouwende ouders is uitermate complex.)

Tot, niet zo lang geleden, de honger naar Pakistaans afhaaleten zich toch weer aan ons opdrong. Aldus stapte mijn moedige man het restaurantje binnen. Meneer Bally vroeg, zoals verwacht, oprecht geïnteresseerd hoe het nu met ons gaat. En mijn man vertelde. Over onze dochter. Meneer Bally's ogen werden vochtig.

'Het kan weer.' Zei mijn man opgelucht toen hij thuiskwam met de buit 'We kunnen weer naar Bally. Hij weet het.'

Dus de daaropvolgende keer (het eten had zo enorm goed gesmaakt, dat we een paar dagen later alweer onbeheersbare currydrang voelden), ging ik letterlijk en figuurlijk de drempel over.

Toen meneer Bally me zag, informeerde hij ook bij mij hoe het met me gaat. Zoals meestal wanneer me die vraag gesteld wordt de afgelopen jaren, draaide ik een beetje om de hete brij heen en mompelde iets in de trant van dat het wel oké was... 'Madam,' onderbrak meneer Bally me terwijl hij me recht in de ogen keek 'I know the tragedy that happend with your daughter. It made me so sad. I pray for you and for your family.'

Ik weet niet wat ik terug kan zeggen. Aan zoveel oprecht mededogen van, op het eerste zicht, een man uit een totaal andere leefwereld dan de mijne, ben ik immers niet gewend.
Dankbaar neem ik de tas vol lekkers aan en stap het restaurantje weer buiten. 'Zo makkelijk kan het dus zijn', mijmer ik onderweg naar huis, 'laten we allemaal wat meer meneer Bally zijn'