'Schuppen'

Door Joyce

De opa van Samuel zijn vriendje Max is plots gestorven. De moeder van Max is een vriendin van mij. We zijn er het hart van in.
Samuel mag niet mee naar de begrafenis vanwege de coronamaatregelen. Hij vraagt me om foto's te maken.

Nu hield de vader van mijn vriendin niet van stijf burgerlijk gedoe, dus de begrafenis is erg persoonlijk. We zitten buiten rond de kist, er is iemand die gitaar speelt en iemand die een Bob Dylan nummer zingt. Nadat de kist met opa erin het graf is ingegaan, mogen de aanwezige kinderen het zand op de kist scheppen. Daar zijn ze wel een tijdje mee bezig.
Het is een ontroerend gezicht. Tussen mijn tranen door maak ik wat foto's.
Als ik thuiskom wil Samuel meteen de foto's zien. 'Heeft Max mogen schuppen'?!' mijn vijfjarige zandbakfanaat kan de jaloezie in zijn stem niet onderdrukken. 'Was die grote schup zijn eigen schup?' 'Moest heel de kist onder het zand?'
Het begrafenisritueel fascineert hem mateloos. 'De volgende keer wil ik echt mee hoor!'

(En ik maar hopen dat er nooit, maar dan ook nooit meer een volgende keer komt.)

Niet veel later gaat Samuel zijn eigen opa dood. Mijn man en ik zijn erg verdrietig. Zo niet Samuel, die meteen weer zijn vriendje Max en de grote schup ter sprake brengt. 'Ik ga mee naar de begrafenis en ik wil schuppen deze keer.'

Zo, dat staat al vast.

Nu was mijn schoonvader een klassiek man en is de begrafenis in dezelfde stijl. Geen hippie-gevoelens op de natuurbegraafplaats, maar een sobere kerkdienst en in de autocolonne naar het kerkhof.
'Mijn zoontje zou graag wat zand op de kist willen scheppen voordat die ter aarde gaat' had ik 's ochtends al voorzichtig geopperd bij de dienstdoende begrafenismeneer. Die hoorde het in Keulen donderen.  'Dat kan niet hoor, mevrouw.' Op mijn waarom-niet-vraag kreeg ik een vaag en onbevredigend corona- veiligheidsvoorschrift-antwoord.
Bij de begraafplaats aangekomen werd ons selecte gezelschap dan ook gevraagd om afscheid te nemen van de kist en daarna het kerkhof te verlaten, zodat de grafdelver zijn solitaire taak zou kunnen uitvoeren.
Voorzichtig opper ik nog een keer bij de begrafenisondernemer dat het echt wel belangrijk is voor mijn zoon om zijn grootvader mee te begraven.

'Ik ga nog schuppen hoor!' Aldus mijn vijfjarige.
De begrafenisondernemer kan er niet meer onderuit. Met lichte tegenzin overhandigt hij mijn zoon een enorme kolenschep.
En Samuel? Die straalt van trots dat hij zijn 'pappie' zelf mag begraven.
'Wel een foto maken voor Max hé, mam' weet 'ie nog uit te brengen voordat hij zich vol overgave op zijn belangrijke taak stort.