Kerkhof

Door Joyce

Op zondag brengen wij wel eens een bezoekje aan het kerkhof. Wij kennen daar tegenwoordig wat mensen. Terwijl mijn man zijn ouders bezoekt en mijn zoon doolhofje speelt tussen de graven, word ik onbewust naar de kindergrafjes gezogen. Er zijn er veel. Teveel. Ze beginnen ergens halverwege de jaren vijftig. En het stopt nooit. 

Eén graf trekt mijn bijzondere aandacht. Het is een hemelsblauwe Winnie De Pooh stele. Er draait een gekleurd windmolentje, er liggen speelgoedautootjes en bloemen op de zerk. En er brandt een theelichtje. Wanneer ik dichterbij kom, zie ik ook de foto van een piepklein baby'tje. Uit het opschrift dat naast de foto prijkt, leid ik af dat dit kindje na 28 weken zwangerschap, in 2005, stil geboren is. 

Ik voel herkenning. Het treft me dat, hoe kort een kindje ook bij de ouders was, er zoveel liefde spreekt uit het verlies. Ook nog na meer dan 15 jaar. Dit wordt in onze samenleving niet altijd begrepen. Er wordt aangenomen dat je meer verdriet 'mag' hebben om een ouder kind dat sterft, dan om een baby. Net zoals je meer 'recht hebt' op liefdesverdriet na een huwelijk dat met 20 jaar eindigt, dan na een relatie van een paar maanden. Gek eigenlijk, mijmer ik, dat verdriet afgemeten wordt aan tijd. Terwijl het allemaal om liefde draait.