Verjaardag

Door Joyce

Mijn zoon is jarig. Terwijl hij zijn cadeautjes telt, tel ik de jaren. Vijf jaar geleden is het alweer, dat hij met veel stennis zijn komst op aarde aankondigde. De verlossing liet onwenselijk lang op zich wachten. Samuel startte zijn uittocht op vrijdagavond en lag uiteindelijk pas op maandagochtend uitgeput in mijn armen. In de tijd daartussen werd ik bijgestaan door een heel aantal vroedvrouwen. Ze losten elkaar af wanneer hun dienst erop zat. Eén van die lieve vroedvrouwen was Anja. 'Je moet rondstappen', glimlachte ze me toe, 'dat wekt de weeën op'. Terwijl ik urenlang kreunend en puffend rondjes schuifelde door de kamer, raakten we in gesprek. Een diepgaand gesprek. We hadden raakvlakken. Achter de grote glimlach van Anja verschool zich een kwetsbare vrouw. Ze had haar zus verloren aan zelfdoding. Ik mijn vader. Zo'n groot gedeeld verdriet doornemen tijdens een bevalling schept een bijzondere band.

Toen ik echt geen rondjes meer kon stappen, masseerde ze mijn voeten. Toen ik er echt niet meer in geloofde, zei ze dat het goed zou komen. En toen Samuel er eindelijk echt was, stuurde ze me felicitaties.

Een half jaar later gebeurde er iets verschrikkelijks.

Anja ging dood. Ook zij stierf aan zelfdoding. En ik was helemaal in de war. Ik begreep het niet. Hoe kon een vroedvrouw, die elke dag het leven schenkt, zichzelf het leven ontnemen? Wat was de waarde van haar woorden geweest? Zoals vaak het geval na zelfdoding, restten er meer vragen dan antwoorden.

'Het komt allemaal goed...'

Met Samuel kwam het inderdaad helemaal goed, bedenk ik vandaag dankbaar terwijl hij zijn 5 kaarsjes uitblaast. Hij doet een wens en in gedachten wens ik mee.