De club

Door Joyce

Ik ben op bezoek bij mijn vriendin Britt. Op veilige fysieke afstand van elkaar, met onze jassen aan en de ramen wagenwijd open, genieten we van onze koffies.

Door één of andere vervelende pandemie worden we genoodzaakt om lichamelijke afstand te bewaren, Emotioneel echter zijn we voor altijd met elkaar verbonden. Wij behoren namelijk tot dezelfde club. Onze club telt wereldwijd miljoenen leden. Sommigen van ons zijn stille strijders. Anderen staan op de barricaden en schreeuwen om erkenning. Velen van ons zijn gebroken. Doch het merendeel van ons heeft zichzelf beetje bij beetje weer bij elkaar geraapt. Ettelijke vonden zichzelf zowaar heruit.

Wij zijn de club van de ouders van een overleden kind.

Ieder op onze eigen manier rouwen wij om het stukje van onszelf dat we verloren. Eén ding dragen we allemaal gemeenschappelijk: we hadden nooit gehoopt deel uit te maken van deze macabere kring van verloren zielen.

'Welke dingen kan jij niet meer sinds Mercedes?' vraagt Britt.

Ze weet dat er veel zaken voor mij anders zijn dan voordat Mercedes in mijn leven kwam. Ook al kenden wij elkaar voordien niet, we hebben het hier al urenlang over gehad. We ontmoetten elkaar in het donkerste hoekje van een duister woud; onze kindjes zijn in dezelfde periode overleden. We hebben samen emmers vol gehuild. Onze verhalen herkauwd tot er uiteindelijk alleen nog miserabele hoopjes gedachten overbleven.

In een later stadium leerden we elkaar weer glimlachen. Nu halen we herinneringen op aan een tijd waar we nooit meer naar terug willen.

Versie 2.0 van onszelf wordt overlopen:

Ik kan bepaalde kleren niet meer dragen.

Zij kan geen muziek meer verdragen.

Ik wil nooit meer op vakantie naar Frankrijk.

Zij mijdt alle optredens van Kommil Foo.

Ik kan geen bevallingen zien op tv.

Zij houdt niet van zwangere vrouwen.

We komen tot het besef dat ons gemis vandaag niet meer zozeer in de emmers tranen zit. Het gaatje in ons hart is een onzichtbaar deel van onze nieuwe persoonlijkheden geworden. Slechts de goed beschouwende waarnemer merkt het op. Bij Britt in huis speelt de radio niet meer.  Mijn kleerkast is voor soberheid gegaan. 

Wij zijn leden van dezelfde club. Ons verdriet is universeel. Alleen uit het zich bij ieder van ons in verschillende vormen en maten.