Aan het ontbijt

Door Joyce

'Mama, waarom zijn jouw mama en papa doodgegaan?' vraagt mijn zoon me om 6 uur 's ochtends terwijl hij een schepje havermoutpap naar binnen lepelt.

Voor wie er nog aan twijfelde: mijn kinderen doen niet aan uitslapen en aan onze ontbijttafel bestaan er geen taboes. Ik denk even na over Samuel zijn waaromvraag. Ik weeg namelijk het best mogelijke antwoord af. Dan zeg ik: 'mijn mama en papa zijn vroeg gestorven.'

'Hoe dan?' wil Samuel weten.

'Mijn mama had veel buikpijn en is daar aan doodgegaan...'

'Waarom had ze veel buikpijn?' onderbreekt me mijn gealarmeerde kleine man. Hij heeft immers zelf ook wel eens buikpijn.

'Omdat ze heel veel medicijntjes had genomen'.

'Op 1 dag?'

'Nee, op heel veel dagen'.

'Waarom ga je dan dood?'

'Soms weten we dat niet' zeg ik terwijl ik mijn zoon bij me op schoot trek.

'Zoals bij Merceetje?'

'Ja, zoals bij Mercedes.'

Even lijkt Samuel tevreden met mijn antwoorden en zijn warme plekje. Dan gaat hij toch weer door. 'En jouw papa?' wil hij nu weten. Ik streef ernaar om Samuel alle info te geven die hij als wijze 5-jarige  kan verwerken. Ik weet dat hij in de loop der jaren steeds meer vragen zal gaan stellen. En ik zal steeds gedetailleerdere antwoorden gaan geven. En als ik het antwoord niet zal kennen, dan zal ik hem dat zeggen. Dan zal ik toegeven dat ook ik niet overal een antwoord op heb. Zo heb ik het me voorgenomen. Zo zal ik het gaan doen.

Ik adem diep in. Ik ben er klaar voor. Ik zeg: 'mijn papa was heel verdrietig en heeft dan zelf gekozen om dood te gaan.'  Van deze woorden zijn we allebei even stil. Een paar seconden. Want het vragenuurtje is nog niet teneinde.  Samuel wil nog meer weten. 'Waarom was jouw papa dan zo verdrietig?'

Dit is het moment waarop mijn man me een blik vol liefde seint. En ik aan mijn zoon antwoord dat ik het niet weet. Ik weet niet waarom mijn papa zo verdrietig was dat hij niet meer wilde leven.

Misschien merkt Samuel mijn treurige oogopslag. Of misschien krijgt hij gewoon opeens een geniale ingeving. Of misschien allebei, want dan roept hij opgetogen: 'gelukkig heb je nu een nieuwe papa!' 

Mijn man en ik schieten in de lach.

En met deze ontwapenende wijsheid starten we een nieuwe beloftevolle dag.