Zo mooi...

Door Joyce

De rouwtheorie zegt dat we als achterblijvers voor een grote uitdaging staan. We moeten proberen om de fysieke aanwezigheid van de geliefde die ons ontvallen is, te transformeren naar een symbolische tegenwoordigheid. Zo trachten we om van onze dode geliefde een geliefde dode te maken. 

Dat is de theorie.

Ik worstel met de praktische uitvoering daarvan.

Voor Samuel echter is deze moeilijke stelling zijn levensvisie. Hij heeft 1 dode zus, en 1 levende. Hoe gewoon mijn kleuter dit vindt, illustreert volgende gebeurtenis.

Zaterdagmiddag. We zitten met zijn allen in de auto, klaar voor een uitstapje. Chris aan het stuur, Ik, beladen met tassen vol boterhammen, luiers en reservekledij naast hem. Samuel en Elektra in hun stoeltjes achterin. ' Hé, gezellig, met zijn viertjes op pad' zeg ik vrolijk.

'Nee, mama!' Klinkt het ontdaan vanop de achterbank .'We zijn wel met vijf hé! Mercé is er ook bij!

'Ah, ja, natuurlijk' stamel ik, al zoekende naar woorden om hier nog iets geloofwaardigs aan toe te voegen.

Maar ik hoef hem helemaal niks meer uit te leggen. Samuel heeft lang geleden voor zichzelf al een verklaring gevonden. Hij spreekt wijs: 'Mercé is er natuurlijk niet echt. Ze zit in ons hartje. En in de lucht!'

Van zoveel moois smelt mijn hartje. En dan voel ik zelf ook hoe de wind tijdens onze wandeling de wolkjes Mercedes om ons heen blaast.

Ze is er bij.  Altijd en overal.