Door Joyce
Is nog zo'n zin in de BINGO die weleens passeerde vlak nadat Mercedes gestorven was. De adviseur vertelde me er met zijn of haar als troost verpakte uitspraak helaas nooit bij hoe dat in zijn werk gaat: acute rouw en jong ouderschap combineren.
Hoe kon ik nog een hele moeder zijn nu de helft van mij was doodgegaan? De andere helft leefde. Die stampvoette vanaf half zes 's ochtends door het huis en was nu mijn bestaansreden. Het speelse bewijs van mijn overlevingsdrang. Maar het was ook hij, die uitbundige tweejarige in zijn onvervulde Grote Broer-rol, die nu dag en nacht mijn schuldgevoel aanboorde. Want al stond ik 's ochtends nog steeds op. Voor hem. En kleedde ik hem nog steeds aan. En kookte ik nog steeds pap voor hem. En wandelde ik nog elke dag met hem naar de speeltuin.
Ik deed het in mijn joggingbroek. Ik at zelf niets. Ik duwde al huilend de schommel voor me uit. En hoewel ik bij het vieruurtje zijn fruit bleef snijden, had ik met het keukenmes liever mijn ziel doorkerfd. Niet meer hoeven voelen, denken, zijn. Dat was wat ik wilde.
's Avonds las ik, net zoals vroeger, een verhaaltje voor. Ik hielp nog steeds met tanden poetsen en pyjama aantrekken. Maar terwijl ik deze handelingen liefdevol bleef uitvoeren, verlangde ik naar mijn eigen dorre en droomloze slaap. Iedere avond hoopte ik de volgende ochtend niet meer in het fiasco waarop mijn leven leek uitgedraaid, wakker te worden.
De aanvankelijke vreugde bij 'het hebben van een ander kind' was verdraaid in een constante stroom aan schuldgevoelens. En Samuel voelde het. Hij voelde het bij alle leuke dagdagelijkse dingen die we vroeger samen deden. En toen ook echt nog leuk waren.
Maar hij had geen keuze, die Grote Broer zonder zus. Hij groeide die eerste maanden verder op in een glansloos gezin met aan het roer een halve moeder. Een halve moeder die haar best deed om weer heel te worden. Voor haar andere kind.
Reactie plaatsen
Reacties