Door Joyce
'Een kind verliezen is het ergste wat je kan overkomen,'
Met deze zin wordt alle andere ellende in de wereld onmiddellijk tenietgedaan.
Maar zijn er in het verliezen van je kind gradaties? Is het 'erger' om een opgroeiend kind af te staan dan om afscheid te nemen van een baby? Misschien heb jij je deze vraag ook wel eens stiekem gesteld. Mogelijk neig je ernaar te antwoorden dat het verlies van een ouder kind erger is.
Maar wat is erg? Wat is er eigenlijk zo erg aan verlies?
Toen Mercedes stierf, rees de confrontatie met haar summiere sociale voetafdruk. Ze was klein toen ze dood ging. Zo klein, dat haar omgeving niet eens de kans had gehad om haar te leren kennen. Ons gezin en een handvol ziekenhuispersoneel. Dat zijn zowat de enige die onze dochter hebben meegemaakt.
Bijgevolg werd ze in de buitenwereld ook niet gemist toen ze er niet meer was.
Toen de vijftienjarige zoon van een kennis stierf daarentegen, waren er klasgenoten. Er was de scoutsgroep. De muziekschool. Er waren buren en er was heel veel familie. Daardoor waren er albums vol foto's en dozen vol brieven. Harten stroomden over van herinneringen. Er was ontzettend veel gezamenlijk verdriet.
We weten dat delen helpt.
Maar na het overlijden van Mercedes was er niets.
Een lege blubberbuik. Een ongevuld ledikant. Een niet-verstuurd geboortekaartje. Dat waren zowat de memorabilia.
En al deed onze omgeving haar best. Al waren ze lief. Wij konden niet delen. Want zij waren niet verdrietig om hààr. Ons droombeeld, dat was hun smart.
En wat is de houdbaarheidsdatum van empathisch vermogen voor de stukgeslagen dromen van een ander?
De periode van een zwangerschap. We ondervonden dat dat zowat de tijdslimiet was die er stond op het medeleven. Na negen maanden viel dan ook de eerste uitnodiging voor een babyborrel weer in onze brievenbus.
Baby's die geen babyfeestje krijgen, baby's die niet opgroeien, ze raken zoek in het zijn. Zonder herinneringen lijken ze stilletjes op te lossen in de maalstroom van het leven.
En net die lacune maakt het verdriet om een kleine baby zo onmetelijk groot. Je meert als ouder aan op een uitgestorven eiland. De vergetelheid lonkt vervaarlijk want er is geen gezamenlijke nagedachtenis. Je kan niet delen wat nooit was.
Ik ben dus niet gelukkig dat Mercedes nog klein was toen ze stierf. Liever had ik haar langer bij mij gehad. Ik had het fijn gevonden als ze naar school had kunnen gaan. Als ze vrienden had gemaakt. Als we allemaal samen herinneringen aan haar hadden verzameld.
Ik had het fijn gevonden als ze de kans had gehad om te mogen leven.
Reactie plaatsen
Reacties