Door Joyce
Ongeveer negen maanden nadat Mercedes overleed, dacht ik dat het nodig was om weer aan het werk te gaan. Door een sluimerend gebrek aan levenslust zag ik mezelf echter niet terugkeren naar mijn oude job. Toen bood zich binnen mijn gewezen organisatie een nieuwe kans aan. Een ongekende weg die ik wel wilde verkennen. Ik besloot te solliciteren.
Met trillende beentjes stond ik de dag van de sollicitatie in het bureau van de directrice. Een sollicitatie is altijd een spannend moment. Spannend op een verwachtingsvolle manier. Een sollicitatie nadat je kind overleed, is buitengewoon ongemakkelijk. Met je kapotgeslagen zelfvertrouwen moet je in de eerste plaats jezelf overtuigen dat je het recht hebt om daar te zijn.
'Joyce. Wat brengt jou hier?' Roerloos keek de directrice me aan.
Ik lichtte dapper mijn motivatie toe. Het kwam er weloverwogen uit. Precies zoals ik het geoefend had. Evenzo ik me had voorgenomen, vertelde ik kort over Mercedes. Ik haalde aan hoe zij mij er toe gebracht had voor deze nieuwe functie te solliciteren.
De directrice schoof haar afgezakte bril terug op haar neus. Dat was de enige beweging die ze maakte. Ze zei niet: 'wat erg'. Ze vroeg niet hoe ik dat gedaan had, na al die tijd, de weg terugvinden naar het werk. Het glas water naast haar toetsenbord bleef onaangeroerd. Ze had het, als directrice van een grote zorginstelling, blijkbaar niet nodig om het kort aangeraakte menselijk leed van één van haar personeelsleden, even door te spoelen.
Ze sloeg me alleen maar ongestoord gade. Toen vroeg ze wat ik zou doen als cliënten straks wilden weten hoeveel kinderen ik heb. Zonder aarzelen antwoordde ik: 'ik zal zeggen dat ik twee kinderen heb.'
(Elektra was op dat moment nog niet geboren.)
Nu verscheen er een grote frons boven de bril. 'Dat vind ik verwarrend voor de cliënten. Kijk, je moet werk en privé gescheiden houden. Als ik in mijn vrije tijd een koffie ga drinken, dan kom ik weleens een cliënt tegen. Dan zal ik wel hallo zeggen, maar verder gaat dat niet. Ik praat niet over mijn privéleven.'
Ik was verbouwereerd. Dat ze dacht met haar afstandelijke houding professioneel te zijn, was één ding. Maar had ze zonet mijn overleden dochter met een kop koffie vergeleken?
Ik voelde hoe mijn aanvankelijk trillende zenuwbeentjes transformeerden in elastiekjes. Als een gespannen spiraal veerde ik na afloop van het gesprek weer naar buiten. In tranen reed ik naar huis. Wat een fiasco. Wat had ik ook gedacht? Ik was mama van een overleden baby. 'Die horen geen toekomstplannen te maken', fezelde het duiveltje op mijn schouder gemeen.
's Avonds kwam het 'goede nieuws'. Ik was aangenomen!
Maar gaan werken op een plek waar mijn eerste dochter geen bestaansrecht zou hebben, dat kon ik niet. Ik heb vriendelijk bedankt voor de job.
En sinds die dag dien ik iedereen van repliek die denkt voor mij te bepalen welke van mijn kinderen ik op welk moment al dan niet in mijn telling opneem.
Reactie plaatsen
Reacties