Bruno

Door Joyce

Toen ik twaalf was, werd mijn oom Bruno door een huisgenoot gevonden. Een plots overlijden was zijn lot. Voor mij was het de eerste ontmoeting met de sluwe snelheid van de dood.

Bruno was niet getrouwd. Had geen kinderen. Geen vaste relatie. Hij woonde in een kraakpand. Hij was een veertiger die twee verschillende sokken droeg. Soms pasten ook zijn schoenen niet bij elkaar. Hij had een rockabilly vetkuif en rebelse tatoeages.

En bovenal was hij kunstenaar.

Zijn originaliteit maakte hem bij zijn neefjes en nichtjes bijzonder populair. In de schoolvakanties waren er logeerpartijtjes. Dan mochten we in zijn atelier met verf aan de slag. Deze workshops waren niet aan regels gebonden. 'Schilder maar lekker wat je zelf wil', was het enige advies. Zelf maakte hij kleurrijke schilderijen en wonderlijke lichtobjecten. Wij noemden zijn popart stijl in de jaren negentig bewonderend 'moderne kunst'. 

Mijn oom kon niet veel brood kopen van zijn werk. Dat kwam vooral doordat hij vaak gratis weggaf. Als klein meisje raakte ik gefascineerd door één van zijn portretten. Het was een  bubbelige afbeelding van een roze figuur met 'gestifte schaamlippen'. Hij had er meer dan drie jaar aan gewerkt.  Ik kreeg het zomaar cadeau.

Om genoeg te hebben kluste Bruno bij als ridder. 's Zomers zochten we hem op in het pretpark waar hij met gepaste trots zijn harnas droeg. Aan de ingang fotografeerde hij de kinderen. Die mochten in dat park een dag lang de baas zijn. 

Bij zijn uitvaart kwam een collega-ridder vertellen hoe geliefd Bruno was. Op de achtergrond zong Madonna haar 'Ray of light'.

'Quicker than a ray of light' was Bruno verdwenen.

Voor altijd. 

Ik vroeg me af of het de bedoeling was dat we hem nu zouden vergeten. Ik kende de dood nog niet. Bruno was mijn eerste dode geliefde. 

Vandaag, drieëntwintig jaar later. De Gestifte schaamlippen geven onze saaie badkamer kleur. Ik ben Bruno niet vergeten. Integendeel. Hij is één van mijn geliefde doden geworden.