Deelverliesjes

Door Joyce

Grote vakantie. Op de school van Samuel organiseren we met een groepje ouders zomeropvang. Elke dag begeleiden andere mama's en papa's een dagje plezier. Vandaag is het mijn beurt. Samen met papa T. sta ik in de speeltuin. We poetsen snottebellen weg. We doen sandaaltjes uit, of, oh nee, toch weer aan. We vegen verdwaalde zandkorrels uit oogjes en geven rijstwafels rond. Tussendoor proberen we nog wat aan volwassen smalltalk te doen. We kennen elkaar oppervlakkig. Hij vraagt: 'En wat doe jij ondertussen? Heb je al een nieuwe job?' 

Ik vertel dat ik net mijn opleiding tot rouwconsulent heb afgemaakt.

'Rouwconsulent? Vanwaar dat zo opeens?' 

Veel mensen durven de dood van ons kindje niet aanhalen. Dat overlaadt mij wel eens met ongemak. Maar deze man weet van niks. Dus ik vertel. Over onze dochter en haar wandeling op mijn levenspad. Over Samuel en zijn proces. En onze ondervinding daarin hoe belangrijk het is om rouw bespreekbaar te maken.

T. luistert geboeid. Dan zegt hij: 'mijn schoonvader is zes jaar geleden gestorven. Mijn vrouw mist hem nog steeds. En weet je wat het meeste pijn doet? Dat mijn eigen ouders nooit naar hem hebben gevraagd.'

Mijn hart krimpt in elkaar. Om hoe slinks de dood altijd weer kloven weet te veroorzaken. Elk verlies brengt immers deelverliesjes met zich mee. Die doen vaak evenveel pijn.

Zo verloor de vrouw van T. niet enkel haar vader. Op een kwetsbaar moment in haar leven raakte ze ook steun kwijt. 'Het werd in de familie nooit meer zoals het was', zegt T.

Ik vertel wat ik weet: dat mensen vaak angstig zijn om over doodgaan te praten. Omdat ze de vaardigheid niet hebben. Met Levensles van Mercedes is het onze missie om kinderen te leren omgaan met verdriet. Zodat zij wel kunnen uitgroeien tot die empathische schoonouder die liefdevol naast je zit. 

'Prachtig' vindt T.

En terwijl we omringd worden door de levendigheid van een troep kleuters in de zandbak, dank ik in stilte mijn overleden dochter. Ze heeft maar weer eens een waardevol gesprek geopend.