In de klas

Door Joyce

Vandaag mogen we eindelijk weer op klasbezoek! Na een veel te lange winterslaap trekken we, gewapend met de nodige mondkapjes en ontsmettingsgels, naar de Jenaplanschool.

Samen met een groepje van tien kinderen uit het vijfde en zesde leerjaar zit ik met onze vrijwilligster Wendy klaar in de klas. We gaan filosoferen over de dood. Een beetje onrustig verwelkom ik de kinderen. Ik ben zenuwachtig omdat ik niet goed weet wat te verwachten. Gaan aanstormende pubers het wel cool genoeg vinden om een hele les te praten over dit onderwerp? Ze hebben nogal ouderwets klinkende namen vandaag, die kinderen, valt me op. Er is een Frank, er is een Louis en er is een Mark. 

Dan start Wendy met het voorlezen van het prachtige prentenboek' Een boom vol herinneringen'. Dat vertelt over een oude vos die zich neerlegt in het bos om te sterven.  Waarna alle dierenvrienden samenkomen om herinneringen op te halen aan het leven van Vos. Na een tijdje zien ze een klein plantje ontluiken op de plek waar Vos het leven liet. Het plantje wordt een boom. Een boom vol herinneringen.

Naar aanleiding van deze mooie parabel starten we met filosoferen.

Waar ga je heen als je dood bent? Ben je zelf wel eens geconfronteerd met verlies? Hoe voelde je je toen? Hoe gaan ze in andere culturen om met de dood?

De kinderen vertellen spontaan over hun eigen ervaringen rondom de dood.

Het verhaal van een jongen die zich Mark noemt, grijpt me aan. Hij vertelt over zijn babyzusje die precies vandaag zeventien jaar geleden overleed. De rest van de groep is muisstil als de jongen woorden geeft aan zijn gevoelens.

Dan gaan we creatief aan de slag met onze impressies. We maken voor ieder die gemist wordt een herinneringskaartje. De kaartjes worden opgehangen in onze herinneringsboom. Als afsluiter steken de kinderen een kaars aan en staan we samen even stil bij alle mensen en dieren die gemist worden.

Voldaan kijk ik de groep rond. Wat een lieve en ontvankelijke kinderen. En dan te bedenken dat ik vanochtend zenuwen voelde.

Dan opeens ontstaat er gegniffel. De opgebouwde spanning komt er nu al giechelend uit. 'Hihi,'  begint een meisje die zich Julie noemde, 'wij vinden het altijd grappig om aan nieuwe juffen een andere naam te vertellen. Wij heten helemaal niet Mark en Luk. Wij zijn Finn en Amber en Pepijn!'

De manier waarop deze kinderen omgaan met de spanning die zij voelden om vandaag met ons over de dood te praten vertedert me. Gewoon een andere naam kiezen en dan kan je als coole elfjarige alles vertellen wat je wil. Zelfs over de dood.